بررسی میزان آگاهی و نگرش دندانپزشکان عمومی شاغل در مطب‌های شهر تهران نسبت به محلول‌های ضدعفونی کننده در سال 1385

سابقه و هدف: درمان‌های دندانپزشکی بواسطه تماس مستقیم با خون و بزاق بافت‌های بیمار، ریسک آلودگی متقاطع با عوامل عفونی و بیماری‌زا را افزایش می دهند. یکی از روش‌های کنترل عفونت استفاده از محلول‌های شیمیایی ضد عفونی‌کننده است. هدف از انجام این تحقیق تعیین میزان آگاهی و نگرش دندانپزشکان عمومی شاغل در مطب‌های شهر تهران نسبت به محلول‌های ضد عفونی‌کننده در سال 1385 بود. مواد و روشها: در این تحقیق توصیفی– مقطعی به 446 دندانپزشک عمومی شاغل در مطب‌های تهران بزرگ که با روش نمونه گیری خوشه‌ای تصادفی انتخاب شده بودند، پرسشنامه‌ای بی نام شامل 14 سئوال نگرش و20 سئوال آگاهی 4 گزینه‌ای در زمینه محلول‌های ضدعفونی‌کننده ارائه شد. این پرسشنامه با انجام 2 بار Pilot Study با ضرایب پایایی Spearman Brown 66/0 تهیه گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها ازبرنامه های نرم افزاری SPSS-9 و Chi Square استفاده شد. یافته‌ها: میانگین نمرات کل دندانپزشکان در مورد سئوالات آگاهی از حداکثر 20 در کل 0/3 ± 6/8 ( فاصله اطمینان 95% : 3/8 تا 9/8 ) بود. در کل تعداد پاسخ‌های صحیح بین 17-2 قرار داشت. معادله رگرسیون خطی چندگانه با در نظر گرفتن سن، جنس، سال‌های گذشته از فارغ التحصیلی و ارزیابی فرد از آگاهی خود در مورد کنترل عفونت نشان داد تنها سن با تعداد پاسخ‌های صحیح ارتباط منفی و معنی‌داری داشت. دشوارترین سوال‌ها در مورد تهیه هیپوکلریت سدیم و ویژگی‌های ترکیبات آمونیوم چهارتایی بود. نتیجه‌گیری: در مجموع به نظر می رسد آگاهی دندانپزشکان در مورد محلول‌های ضدعفونی‌کننده و نحوه کاربرد آن ضعیف است. با توجه به اینکه 5/60% افراد ارزیابی شده مایل به دریافت اطلاعات از طریق دوره‌های بازآموزی و 46% آنها مایل به استفاده از جزوات آموزشی بودند این دو راه به عنوان اصلی‌ترین روش‌های آموزش جهت افزایش سطح آگاهی دندانپزشکان پیشنهاد می‌شود.